TSUE uznał za niezgodne z prawem europejskim orzecznictwo, w świetle którego pracownikowi zwolnionemu niezgodnie z prawem (w Czechach), a następnie przywróconemu do pracy wskutek stwierdzenia nieważności jego zwolnienia na mocy orzeczenia sądu, nie przysługuje prawo do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego (wyrok TSUE z 12 października 2023 r., YQ/Ředitelství silnic a dálnic ČR, C-57/22).
Adw. Paweł Krzykowski na łamach DGP analizuje ww. orzeczenie TSUE, w kontekście orzecznictwa polskich sądów oraz wcześniejszego orzecznictwa TSUE (wyrok z 25 czerwca 2020 r., w sprawach połączonych QH/Varhoven kasationem sad na Republika Bulgaria i CV/Iccea Banca SpA, C-762/18 i C-37/19).
Dotychczasowe orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazywało, że pracownik przywrócony do pracy orzeczeniem sądu nie nabywa prawa do urlopu wypoczynkowego za okres pozostawania bez pracy.
Nasz ekspert wskazuje m.in., że nie można wykluczyć zmiany linii orzeczniczej w Polsce, ale jednocześnie podkreśla, że bardziej kategoryczne twierdzenia na temat możliwości otrzymania urlopu za okres pozostawania bez pracy, w sytuacji przywrócenia do pracy, byłyby możliwe w sytuacji, gdyby TSUE rozstrzygnął pytanie prejudycjalne zadane przez polski sąd, odnoszące się bezpośrednio do stanu prawnego, obowiązującego w Polsce. Przypomina, że Sąd Okręgowy w Warszawie odnosił się już do wyroku TSUE z 25 czerwca 2020 r. i wtedy podkreślił, że przedmiotem orzeczenia trybunału była sytuacja, w której przywrócenie do pracy było następstwem uprzedniego unieważnienia (stwierdzenia nieważności) oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, podczas gdy w Polsce wyrok przywracający do pracy ma skutek na przyszłość, nie orzeka on o nieważności oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę.
Publikacja: LINK
